U-zak

uzak

kalbim

uzak kalbim

çırpınışlarında

bir şiir okudum

Işıl demiş yazan, kendine.

uzak kalbim

adını Hayat'a verdiğine

okudukça

ne duygusal ne mantıklı

ikisi de olmayan

duygusal mantıklı sabahlarda

yavaş yavaş dokunurken avucunun içine

elimi bilinçsizce tutan bilinci yarım bir adam

o an

yarı kapalı bilincine rağmen hoşuma gidiyor bilinçsiz tutuşu elimi,

avucunda sıkışı

işte o gün, viyana'da karanlık bir sabahmış meğer.

bilinci kapalı uykularımda bilinçsiz adamın yarı bilinçli tutuşu elimi

hoşuma gidiyor.

uzak?

yanımda uzanıyor şimdi,

yarı bilinçsiz

bak bu defa uykusunda da değil

çok içmiş.

solumda idi.

sarsıldım ve bakıyorum imdi

tuşlara dokunmaktaymışım meğer

aklımda bir karaköy hatırası viyana kokan caddeleri, aydınlık gecelerin karanlık sabahlarına giden bir küçük kız çocuğu pis sokaklarda kendini aramaktaymış, bir hikayenin baş kahramanı olabilirdi oysa.

oysa iki kişilik bir hanenin, iki kişilik bir hikayenin baş kahramanı olabilirdi sağındaydı solundaydı sokakta, ya da üstünde altındaydı başka yerlerde

ama uzakmış kalbi

sağıma soluma bakıyorum evet her yere bakıyorum hayır yoksun

yok

ve burası viyana değil.

uzak?

evet uzak, artık yanımda değil

Işıl'a...