The Aristotelian Golden Mean(Virtues and Vices)

Hazırladığım bir ödevle ilgili gezinirken gözüme takılanları paylaşmak istedim.


Deficiency/Vice// Mean/Virtue// Excess/Vice

-Cowardice (korkaklık)// -Courage (cesaret)// -Foolhardiness (deli cesareti)
-Anorexia (aşırı derecede zayıflık)// -Moderation (ölçülü olma)// -Gluttony (oburluk)
-Stinginess (cimrilik)// -Generosity (cömertlik)// -Profligacy (hovardalık)
-Standoffishness (çekingenlik)// -Friendliness (cana yakınlık)// -Obsequiousness (yağcılık)
-Shyness (utangaçlık)// -Pride (gurur)// -Vanity (aşırı gurur)
-Pessimism (karamsarlık)// -Realism (gerçekçilik)// -Optimism (iyimserlik)
-Celibacy (abazanlık)// -Monogamy (tek eşlilik)// -Promiscuity (önüne gelenle)
-Dullness (durgunluk)// -Well-roundedness (çok yönlülük)// -Wildness (haşarılık)


According to Aristotle, one must seek the mean, "the Golden Mean", between extremes, which is not the middle, but what is proper in a given situation.

Ben bu altın oran fikrini hristiyanlıktaki "seven deadly sins" hikayesine benzettim. Hani şu wrath, greed, sloth, pride, lust, envy, gluttony versiyonu. Aristoya göre ahlaklı, erdemli olmak; topluma uygun, gereği gibi, uçlardan uzak yaşamakla oluyordu. Hatta araştırıken fark ettim ki şu hani yüzdeki altın oran hikayesi vardır ya, işte onun da Aristo felsefesinden çıktığı söyleniyor. Tabi Aristonun sadece ahlaklı olmak için değil, sanat için de geliştirdiği bir altın oran kanunu var sanıyorum. Sizleri de düşünürmek için kendi yorumumu yazmak istemiyordum aslında ama bana gayet christianityi besleyen, bağnaz bir düşünce biçimi gibi görünüyor.